Węch osób w wieku późnej starości

Proces starzenia się

Wraz z kolejnymi latami życia u osoby starszej zmienia się zdolność przystosowania do wysiłku fizycznego, pojawiają się także zmiany w sposobie odżywiania. Stopniowo organizm człowieka ulega procesowi starzenia się, przez co traci zdolności adaptacyjne. Proces ten obejmuje aspekt fizyczny i psychiczny. Widoczne są zmiany w wyglądzie fizycznym, częściej mogą pojawiać się problemy zdrowotne. Mówi się wówczas o wielochorobowości. Oznacza to, że u osoby starszej zdiagnozowano choroby, które określa się jako towarzyszące okresowi starości. Mogą to być: miażdżyca, niedokrwienna choroba serca, cukrzyca, reumatoidalne zapalenie stawów, choroby kości, choroby neurodegeneracyjne, np. choroba Parkinsona czy choroba Alzheimera, nadciśnienie tętnicze. Zmiany te mogą zarówno determinować sytuację psychospołeczną seniora, jak i na nowo zdefiniować jego role społeczne, styl życia i przejawianą wcześniej aktywność. Zmiany w sferze psychicznej odnoszą się do osobowości, poziomu funkcji poznawczych osoby starszej. Pojawiają się także skłonność do unika ryzyka, trudności z tolerancją zmian, a czasem nawet niechęć do nich, zubożenie emocjonalne czy ograniczenie zdolności twórczych. Może słabnąć pamięć pierwotna, co determinuje ujawnienie się trudności z zapamiętywaniem nowych treści, zmniejsza się również przerzutność uwagi. Dostrzega się także spowolnienie psychomotoryczne oraz myślenia abstrakcyjnego. Poziom zdobytej wiedzy, zdolność rozwiązywania codziennych problemów czy umiejętność wnioskowania i zdolność rozróżnia-
nia – w przypadku starzenia się normatywnego – powinny być na stałym poziomie (Rudnik 2016). W sytuacji starzenia się patologicznego zmiany, jakie zachodzą w sferze fizycznej i psychicznej osoby starszej, mogą się przyczynić do jej izolacji społecznej, utraty poczucia własnej godności. Trudno jest sobie poradzić ze zmianami, jakie zachodzą w ciele, i ze związanymi z nimi ograniczeniami (St...