Zespół Kabuki (zespół Niikawy-Kurokiego) jest rzadko występującym syndromem dysmorficznym ze współistnieniem wad wrodzonych wielu narządów oraz upośledzeniem umysłowym. Zespół ten ma szerokie i zmienne spektrum kliniczne.
Kategoria: Artykuły z czasopisma
test
Logopeda w praktyce wielokrotnie staje przed sytuacją, gdy do gabinetu trafia pacjent z chorobą genetyczną, na temat której brak mu wiedzy. Zaprogramowanie terapii logopedycznej zgodnie z zasadami jest możliwe, pożądane i wymagane nawet w przypadku chorób rzadkich jaką jest zespół Pradera-Williego.
Z punktu widzenia rozwoju psychicznego dziecka jakość relacji tworzonych z rówieśnikami oraz znalezienie własnego miejsca w grupie jest bardzo ważne. Z kolei doświadczenie odrzucenia lub poczucie zignorowania sprawiają, że dziecko może nie umieć nawiązywać konstruktywnych relacji, być wycofanym oraz unikać pewnych sytuacji. Jak zatem wspierać ucznia jąkającego się?
Osoba z jąkaniem oraz jej rodzina mogą wymagać wsparcia terapeutycznego. Rodzina ma wpływ na ułatwienie funkcjonowania osób z zaburzeniami płynności mowy. Jak wspierać otoczenie i propagować korzystne postawy wobec jąkania?
Każda osoba jąkająca się jest inna, dlatego celem jej terapii winno być… stawanie się własnym terapeutą. Cennym wsparciem w umacnianiu się w poczuciu sprawstwa i przejmowaniu kontroli nad własnym życiem i nad jąkaniem są grupy samopomocowe.
Jąkanie ma wiele aspektów. Poza zachowaniem zauważanym przez otoczenie w postaci powtórzeń, prolongacji, bloków i napięć w ciele, zawiera jeszcze komponent afektywny i poznawczy. W jaki sposób wykorzystać elementy Terapii Krótkoterminowej Skoncentrowanej na Rozwiązaniu i Terapii Poznawczo-Behawioralnej w uczeniu strategii zapobiegających nawrotom trudności mówienia?
Opisując jąkanie, korzysta się często z metafory góry lodowej, która najpełniej tłumaczy naturę tego zjawiska. Model góry zawiera w sobie zarówno elementy, które mogą być zaobserwowane przez otoczenie osoby jąkającej się (powtarzanie głosek, sylab, prolongacje, bloki, pauzy, wtrącenia), jak i takie atrybuty jąkania, które pozostają dla słuchaczy niewidoczne: lęk, wstyd, bezradność, poczucie winy.
Terapia w nurcie modyfikacji (tzw. Jąkanie Bardziej Płynne) ma charakter holistyczny: skupia się zarówno na trudnościach w wytwarzaniu płynnej mowy, jak i na psychologicznych konsekwencjach tego zaburzenia, które mogą obniżać jakość życia osób z jąkaniem (Everard, Howell 2018). Uwzględnia się wpływ, jaki jąkanie może wywierać na obraz samego siebie u pacjenta.
Autorzy charakteryzują dwa podejścia stosowane w terapii jąkania się: Mówienie Bardziej Płynne i Jąkanie Bardziej Płynne. Analizując studium przypadku, przekonują, że w kompleksowej terapii można skutecznie wykorzystać zalety technik stosowanych w obu podejściach.
Doktor hab. Katarzyna Węsierska rozmawia z prof. Martine Vanryckeghem – cenioną w świecie logopedką, współtwórczynią baterii wystandaryzowanych narzędzi do diagnozowania jąkania – o korzyściach i wyzwaniach związanych z wdrażaniem praktyki opartej na dowodach.
Jąkanie dotyka wielu aspektów funkcjonowania człowieka, nie tylko mowy. Zaburzenie to wpływa na obniżenie jakości i komfortu życia osoby jąkającej się. Obejmuje zarówno niepłynności w mowie, jak i uczucia, postawy oraz inne zachowania.
Logopedzi na Malcie oceniają funkcję połykania, prowadzą także terapię logopedyczną w placówkach rehabilitacji i przychodniach. Terapia funkcji połykania z wykorzystaniem technik specjalistycznych należy też do pielęgniarek, lecz prowadzona jest rzadko.