Terapia dysfagii neurogennej budzi zainteresowanie wielu specjalistów, m.in. neurologopedów, neurologów, rehabilitantów i dietetyków. Z punktu widzenia tej ostatniej grupy zaburzenia połykania stanowią czynnik, który w konsekwencji doprowadzić może do odwodnienia i niedożywienia.
Kategoria: Artykuły z czasopisma
test
Właściwa diagnostyka chorych z dysfagią, postępowanie neurologopedyczne, odpowiednie techniki karmienia lub sztucznego odżywienia (z leczeniem żywieniowym włącznie) zapobiegają niedożywieniu i zachłystowym zapaleniom płuc.
U osób z zaburzeniami czynności połykania bardzo często występują nieprawidłowości w obrębie narządu ruchu, szczególnie dotyczące układu mięśniowo-powięziowo- -więzadłowego w rejonie głowy i szyi. Ocena funkcjonalna oraz terapia osteopatyczna pacjentów z zaburzeniami połykania wymaga interdyscyplinarnego podejścia oraz współpracy z wieloma specjalistami.
Współcześnie celem specjalistów zajmujących się diagnostyką zaburzeń połykania jest stworzenie takiego systemu pomocy, by pacjent zgłaszający się z objawami dysfagii od razu został otoczony kompleksową opieką i regularnymi kontrolami. Czy istnieje szansa, by taki system powstał?
Konwencjonalna terapia zaburzeń połykania ma wiele zalet, ale istnieją też ograniczenia do jej stosowania. Efekty terapii może w znaczący sposób zwiększyć wprowadzenie elektrostymulacji do poprawy reakcji połykania.
Logopedzi mogą stanowić wsparcie dla rodziców, decydujących się na włączenie przedskórnej gastrostomii zakładanej endoskopowo u dzieci.
Diagnostyka przesiewowa w grupach ryzyka z użyciem odpowiednich testów ma na celu wczesną identyfikację chorych aspirujących i uchronienie ich od zapalenia płuc, (Hinchey i in. 2005). W jaki sposób dobrać odpowiednie narzędzie diagnostyczne do danego pacjenta?
Wraz z wiekiem u osób zdrowych obserwuje się pogorszenie funkcji połykania. Zmiany te – nazywane presbyfagią – widoczne są już w wieku powyżej 60 lat i dotyczą ok. 40% osób zdrowych, a ich nasilenie i rozpowszechnienie w populacji seniorów wzrasta wraz z wiekiem.
Niewielu logopedów diagnozuje dysfagię u małych pacjentów. Problem ten jednak nie tylko wpływa na ich komfort życia, lecz często staje się podłożem odmiennych doświadczeń ruchowych. Te zaś kształtują motorykę oralną związaną z artykulacją.
W rozpoznawaniu dysfagii przewlekłej kluczowe znaczenie mają wywiad i obserwacja. W miarę możliwości należy przeprowadzić taką rozmowę z rodziną (opiekunem) pacjenta, ale również z samym pacjentem.
Dla zdrowego człowieka czynność jedzenia jest dostarczaniem organizmowi wartości odżywczych – najlepiej w zgodzie z fizjologią. Większość z nas czerpie przyjemność z samego faktu jedzenia, bo najczęściej wiąże się z życiem towarzyskim. Trudno zrozumieć fakt, że dla niektórych osób jedzenie stanowi nie lada wyzwanie. Zaburzenia połykania, ogólnie określane mianem dysfagii, wcale nie są, jak się okazuje, takim rzadkim problemem.
Zaburzenia połykania, czyli dysfagia, towarzyszą wielu chorobom neurologicznym – przewlekłym i tym o ostrym przebiegu. Szczególnie nagłe zachorowania z objawami dysfagii wymagają pilnej diagnostyki i terapii ze względu na groźne konsekwencje jak zachłystowe zapalenie płuc, odwodnienie i niedożywienie.