Osoby po usunięciu krtani coraz częściej bez problemu komunikują się z otoczeniem. To trud terapeutyczny, zarówno logopedy, jak i pacjenta – kreuje ten optymistyczny, obraz rzeczywistości. Porozumiewanie się dźwiękiem płynącym z przełyku, a także dzięki innym metodom, wyzwala u osób bez krtani radość życia, a zwłaszcza chęć uczestniczenia we wszystkich formach życia społecznego.
Kategoria: Artykuły z czasopisma
test
Co może zrobić logopeda, by uświadomić pacjentom, jak ważna jest higiena głosu? Jaki zaproponować im plan pracy nad emisją głosu?
Dykcja i artykulacja stanowią integralny element emisji głosu. Najczęściej występujące problemy dotyczą realizacji samogłosek nosowych. Zjawisko to uwidacznia się szczególnie podczas odczytywania tekstów.
Dysfonia spastyczna należy do zaburzeń głosu, których podłoże ma charakter psychogenny, czynnościowy, neurologiczny lub może wynikać ze sprzężenia wymienionych czynników. W terapii logopedycznej pomocne są ćwiczenia obniżające napięcie mięśni biorących udział w fonacji. Natomiast pewnego rodzaju trudnością może być dobór materiału lingwistycznego, gdy terapia prowadzona jest w języku obcym, np. angielskim.
W pracy z pacjentem z rozszczepem logopeda nie może realizować tylko głównych celów terapii mowy rozszczepowej. Powinien też zadbać o higienę i emisję głosu tych pacjentów w celu zminimalizowania ryzyka wystąpienia czynnościowych zaburzeń głosu.
W jaki sposób problemy z funkcjonowaniem układu pozapiramidowego: z drżeniem samoistnym, chorobą Parkinsona, pląsawicą, atetozą, dystonią, mioklonią, tikami oraz z zaburzeniami psychogennymi wpływają na zaburzenia głosu? Jak prowadzić terapię głosu w tego rodzaju zaburzeniach?
Wywiad z dr hab. Stanisławem Milewskim, profesorem Uniwersytetu Gdańskiego, kierownikiem Katedry Logopedii UG, współredaktorem naukowym serii Logopedia XXI wieku.
Głos jest przedmiotem zainteresowania m.in. logopedii, foniatrii, wokalistyki, dyrygentury chóralnej i akustyki. W ujęciu logopedycznym zajmujemy się głosem w profilaktyce, diagnozie i terapii. W tych trzech obszarach logopeda powinien wykazać się rzetelną wiedzą oraz odpowiednim doborem metod.
Autorki zwróciły się prośbą do logopedów – specjalistów zaburzeń płynności mowy z ponad 40 ośrodków na świecie o udzielenie odpowiedzi na pytania dotyczące opieki logopedycznej nad małymi dziećmi z jąkaniem w ich krajach. W artykule zaprezentowano wybrane przykłady rozwiązań.
Wsparcie dziecka jąkającego się w przedszkolu to nieodzowny element terapii zaburzeń płynności mowy. Chcąc wspomagać dziecko w placówce, nie można zapominać o tym, jak ważna jest rola rodziców i nauczycieli w procesie terapeutycznym.
Terapeuci świadomi uwarunkowań efektywności swoich działań uwzględniają konieczność współpracy z rodzicami swoich małych pacjentów. Nawiązanie dobrej relacji z opiekunami to jeden z istotnych czynników powodzenia terapii. Warunkiem nawiązania i utrzymania sojuszu terapeutycznego jest postrzeganie rodziców jako osób posiadających zasoby do udzielania dzieciom pomocy.
Pierwsze lata życia to dla dziecka szczególnie wrażliwy okres rozwoju. Stoi przed nim wiele zadań mających wpływ na jego funkcjonowanie w przyszłości. Umiejętności komunikacyjne to tylko jedno z nich. Jąkanie pojawia się najczęściej właśnie w tym czasie. Jak reagować na jąkanie, aby wspierać dziecko w procesie radzenia sobie z tym zaburzeniem komunikacji językowej? Czego maluch potrzebuje wtedy od dorosłych?