Kategoria: Artykuły z czasopisma
test
Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka jest ważną formą wczesnej rewalidacji dziecka z niepełnosprawnością i deficytami zdrowotnymi, służącą jego rozwojowi psychofizycznemu, emocjonalnemu i społecznemu. Stanowi też istotne wsparcie dla rodziny. Służy wyrównaniu szans edukacyjnych młodszych dzieci, a w przyszłości rozważnemu wyborowi szkoły i ścieżki edukacyjnej, najlepszej dla rozwoju dziecka, służących jego samodzielności i społecznej integracji. Wczesne wspomaganie rozwoju jest skierowane do dzieci od momentu wykrycia deficytów aż do rozpoczęcia nauki w szkole.
Trening słuchu oraz ćwiczenia ruchowe odbywające się w gabinecie logopedycznym w XXI w. nikogo nie powinny już dziwić. A jednak logopedzi pracujący z małymi dziećmi często spotykają się ze zdziwieniem rodziców i stawianymi przez nich pytaniami o sens ćwiczeń ruchowych i słuchowych.
Praca z dziećmi, u których stwierdzono ORM, nie powinna ograniczać się do realizacji wyznaczonych wizyt w gabinecie logopedycznym. Oddziaływania terapeutyczne mogą odbywać się również w domu. Dotyczy to zwłaszcza najmłodszych dzieci. Program terapeutyczny, opracowany przez logopedę, mogą wdrażać z powodzeniem rodzice dziecka. Spotkania z logopedą mają charakter konsultacji odbywających się w ustalonych odstępach czasowych.
W przypadku małych dzieci przeprowadzenie całościowego postępowania diagnostycznego daje terapeucie szansę na postawienie trafnej diagnozy, odpowiednie zaprogramowanie terapii logopedycznej i pedagogizacji rodziców.
Dzieci urodzone w wyniku porodów przedwczesnych częściej niż dzieci urodzone o czasie prezentują objawy zaburzeń karmienia. Dotyczy to zarówno braku zainteresowania jedzeniem, odmawiania przyjmowania określonych grup pokarmów, jak i jedzenia wybiórczego, tj. ograniczonego do bardzo wąskiej grupy produktów i konsystencji.
Rozmowa z prof. zw. dr hab. Jagną Czochańską, współtwórczynią neurologii dziecięcej w Polsce.
Jakie są możliwości metody krakowskiej (MK) w kontekście wczesnej interwencji terapeutycznej? Ta metoda przyjmuje rozwojowe podejście porządkujące postępowanie diagnostyczne i etapy prowadzonej terapii w każdym obszarze poznawczym, uznaje też nadrzędną rolę języka jako narzędzia nie tylko komunikacji, ale również – poznania świata.
Terapia logopedyczna często kojarzona jest jedynie w perspektywie nabywania i doskonalenia mowy ojczystej i rzeczywiście – tak można definiować jej główne cele. Z perspektywy jednak nauczania języka obcego, zwłaszcza – ale nie tylko – w odniesieniu do dzieci z dysfunkcją słuchu – rola logopedy sięga znacznie dalej i ma związek z rozwijaniem sprawności mówienia nie tylko w języku narodowym, ale także w języku (językach) obcych.
W pracy z dziećmi z uszkodzonym słuchem ważna jest nie tylko profesjonalna terapia. Mały pacjent wymaga wielorakiego wsparcia, także ze strony rodziny, nauczycieli i środowiska. Chodzi o to, by w przyszłości mógł podjąć samodzielne i niezależne życie w społeczeństwie słyszącym. Wsparcie jest również niezbędne rodzinie dziecka, by w sposób kompetentny stymulowała dziecko i wspomagała terapię. Jakie zalety może przynieść praca stowarzyszenia na rzecz dzieci z wadą słuchu?
Dzieci uwielbiają opowiadanie historii. Dzięki nim mogą odkrywać i rozumieć świat, ludzkie intencje i motywacje, angażują się emocjonalnie, wchodzą w klimat zabawy i przyjemności. Czy tę moc drzemiącą w opowieściach można wykorzystać w pracy z dzieckiem z wadą słuchu? Okazuje się, że tak. Autorka artykułu charakteryzuje metodę świat opowiadany – metodę dialogu i narracji, która centralnym punktem działań terapeutycznych czyni właśnie ciekawą opowieść.
Każdy z nas uczy się słuchania. Proces ten jest związany z rozwojem funkcji słuchowych umożliwiających recepcję, lokalizację, różnicowanie i identyfikowanie sygnałów dźwiękowych oraz gromadzenie ich i magazynowanie pamięci słuchowej (Liwo 2015). Skutkuje to efektywnym poruszaniem się w otaczającym świecie dźwięków – rozpoznawaniem odgłosów otoczenia, komunikowaniem się za pomocą mowy dźwiękowej, doznawaniem przyjemności ze słuchania muzyki.