Rozszczep wargi i podniebienia jest jedną z najczęstszych wad rozwojowych w obrębie twarzowej części czaszki. Leczenie jest procesem długotrwałym i skomplikowanym. Składa się z wielu etapów i z założenia powinno być interdyscyplinarne. Powinien w nim uczestniczyć rozbudowany zespół złożony z chirurgów, ortodontów, logopedów i psychologów. Artykuł jest poświęcony tym ostatnim. Przedstawia problemy psychologiczne, jakich mogą doświadczać dzieci z rozszczepem, prezentuje sposoby pomocy psychologicznej oraz zawiera informacje, gdzie taką pomoc uzyskać.
Kategoria: Artykuły z czasopisma
test
W pracy z dzieckiem z rozszczepem podniebienia, niezależnie od tego, na jakim etapie naprawy warunków anatomicznych znajduje się ono, należy stosować ćwiczenia oddechowe. Warto pamiętać, aby trening oddechowy, podobnie jak cała terapia logopedyczna, prowadzony był na miarę aktualnych możliwości pacjenta i przez szereg lat. Dzięki pracy nad prawidłowym oddychaniem jest szansa na ukształtowanie się dobrej fonacji i artykulacji.
Jakie są możliwości zastosowania logorytmiki w terapii dzieci z rozszczepem podniebienia? Metodę tę należy popularyzować w tym kontekście terapeutycznym, ponieważ jest metodą oddziałującą wielopłaszczyznowo na słuch i sprawność motoryczną pacjenta, a jest to zakres bardzo potrzebny w trakcie pracy z dziećmi rozszczepowymi.
Dziecko zostało porzucone przez matkę zaraz po porodzie. Gdyby nie upór i wyjątkowe wsparcie rodziny zastępczej, byłoby skazane na trwanie w swojej pogłębiającej się niepełnosprawności. Z dziecka leżącego, pozbawionego możliwości szerszej aktywności ruchowej, niemówiącego i karmionego wyłącznie za pomocą sondy, wyrosło na samodzielnego chłopca w normie intelektualnej, który biega, je doustnie pokarmy o różnych konsystencjach i może jeszcze niedoskonale, ale komunikuje się werbalnie.
Co roku rodzi się w Polsce ok. 800 dzieci z rozszczepem podniebienia. To duża liczba noworodków. Biorąc pod uwagę fakt, że dzieci z rozszczepem podniebienia uczestniczą w terapii logopedycznej kilka, kilkanaście lat, istnieje możliwość, że to właśnie do naszego gabinetu trafi dziecko z rozszczepem podniebienia. Warto pamiętać, że rozszczep pociąga za sobą różne problemy w rozwoju dziecka, a właściwe ich rozpoznanie ma wpływ na planowanie terapii.
Zaburzenia fonacji u pacjentów z rozszczepem wargi i podniebienia są spowodowane nadmiernym napięciem mięśniowym i niewłaściwym nastawieniem głosowym. Wynikają one z zaburzeń anatomicznych i czynnościowych. Dodatkowa trudność polega na tym, że pacjent nie może odwołać się do własnego, normatywnego wzorca. Jakie przykłady ćwiczeń fonacyjnych niwelują skutki wady oraz sprzyjają wykształceniu właściwego mechanizmu tworzenia głosu i różnicowania głosek ustnych i nosowych?
Metoda Tomatisa® jest programem terapii mającym na celu poprawę procesów przetwarzania słuchowego, a dzięki temu wpływającym pozytywnie na komunikację jednostki z otoczeniem oraz kontrolę własnego głosu i mowy.
Terapia wad wymowy u osób nastoletnich i starszych stanowi coraz częstszy przedmiot badań logopedów, niekiedy we współpracy z psychologami. Autorzy opracowań wskazują na czynniki emocjonalne – zarówno osobnicze, jak i dotyczące relacji społecznych – jako te, które determinują młodych ludzi do podjęcia wytężonej pracy nad prawidłową artykulacją.
Terapia logopedyczna osób z rozszczepem dotyczy specyficznych nieprawidłowości związanych z występującą u pacjentów wadą. Czym jest proces fonacji oraz jakie są zaburzenia u osób z mową rozszczepową? Jakie ćwiczenia fonacyjne stosować w terapii tej grupy pacjentów?
Diagnoza i terapia dziecka z rozszczepem podniebienia i (lub) wargi to dla logopedy nie lada wyzwanie. Kiedy oprócz tej wady anatomicznej stwierdza się również upośledzenie umysłowe, zadanie to jest jeszcze trudniejsze.
Należy brać pod uwagę możliwości komunikacyjne dziecka, poziom rozwoju jego kompetencji komunikacyjnej, poziom sprawności językowej, ale też specyficzne warunki anatomiczne oraz możliwe konsekwencje wady rozszczepowej i opóźnień w rozwoju mowy w postaci trudności w kontaktach interpersonalnych, a także w nauce, szczególnie czytania i pisania.
Urodzenie dziecka z poważną wadą rozwojową czy z zespołem wad często dramatycznie zaburza funkcjonowanie rodziny, tym bardziej że osoby z poważnymi wadami rozwojowymi wymagają wieloletniej i kosztownej opieki medycznej, rehabilitacji i zabezpieczenia socjalnego.