Zespół Smitha-Lemliego-Opitza jest nieuleczalny. Terapia polega jedynie na łagodzeniu i niwelowaniu objawów. Dziecko zawsze wymaga stałej opieki i pielęgnacji. W związku z nagromadzeniem wad rozwojowych terapia powinna być prowadzona w różnych zakresach, ze szczególnym uwzględnieniem logopedii.
Kategoria: Artykuły z czasopisma
test
W przypadku dziecka z niepełnosprawnością intelektualną i wadą słuchu opracowanie skutecznego programu oddziaływań terapeutycznych powinno doprowadzić do wypracowania potrzeby porozumiewania się w oparciu o odpowiednio dobrany dla dziecka system komunikacji.
Przed logopedią stoją dziś wyzwania ujednolicenia kształcenia w całej Polsce, wyznaczenia standardów i ich respektowania przez uczelnie kształcące logopedów, wykorzystania możliwości, jakie stwarza współczesna technika, oraz nadrobienia zaległości w pracy z niektórymi grupami osób niepełnosprawnych.
Zdolności językowe każdego człowieka definiowane są jako określone zjawisko, a zarazem istotna zdolność ludzka, którą można i trzeba rozwijać. Rozwój owych zdolności zależy od wielu predykatorów, m.in. od budowy i funkcji ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego, wrodzonych zdolności i gotowości do ich rozwijania i doskonalenia.
Osoby niepełnosprawne, które doświadczyły odrzucenia ze strony pełnosprawnej większości, poszukają innych grup odniesienia i znajdą oparcie wśród ludzi z podobną dysfunkcją. Czy to oznacza, że edukacja włączająca nie spełnia pokładanych w niej nadziei? Czy złudzeniem jest wizja społeczeństwa jako wspólnego domu, w którym każdy znajdzie swoje miejsce?
Jaki jest związek między rozwojem percepcji słuchowej i mowy a biegłością w czytaniu? Dlaczego ważna jest współpraca wszystkich specjalistów prowadzących z dzieckiem naukę czytania, w tym logopedy? Do umiejętności czytania przyczynia się właściwa strategia nauczania, z uwzględnieniem szczegółowej diagnozy funkcji percepcyjno-motorycznych.
Coraz więcej dzieci ma problemy ze słuchem. Z badań Fundacji Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy wynika, że w Polsce ok. 900 dzieci rocznie rodzi się z wadą słuchu. Wśród tych urodzeń, tylko u 50% w wywiadzie stwierdzane są czynniki ryzyka dla niedosłuchu, takie jak: wady słuchu występujące w rodzinie, choroby wirusowe u matki w czasie ciąży (różyczka, opryszczka, toksoplazmoza, cytomegalia), leki ototoksyczne, obciążenia okołoporodowe (wcześniactwo, niska masa urodzeniowa, wady rozwojowe głowy lub szyi, niedotlenienie). Drugie 50% to dzieci, u których nie wystąpiły czynniki ryzyka, a wada słuchu została stwierdzona
Edukacja i rehabilitacja osób z różnorodnymi zaburzeniami – wyizolowanymi czy też współistniejącymi – to bardzo trudny proces, wymagający wiedzy, umiejętności i determinacji. Szczególnie trudnym wyzwaniem jest uzyskanie efektywności ww. działań w stosunku do osób z jednoczesnym uszkodzeniem wzroku i słuchu, czyli głuchoniewidomych, którym najczęściej współtowarzyszą dodatkowe niepełnosprawności.
Zmysł słuchu ma zasadnicze znaczenie nie tylko w rozwoju mowy dziecka, ale też w kształtowaniu się jego emocji i relacji rodzinnych. Brak słuchu zaburza komunikację, jest źródłem nieporozumień, może powodować frustrację. Rozwijanie umiejętności komunikacyjnych polepsza funkcjonowanie społeczne dziecka
Zarówno dane literaturowe, jak i liczne spotkania z nauczycielami, logopedami, lekarzami i psychologami potwierdzają, że trudności w przetwarzaniu informacji słuchowej są poważnym utrudnieniem nie tylko w rozwoju umiejętności swobodnej komunikacji osób nimi dotkniętych, ale przede wszystkim w ich codziennym życiu. U podłoża tych trudności mogą leżeć istotne zaburzenia w przebiegu procesów uwagi słuchowej.
