Pacjenci z zaburzeniami ze spektrum poalkoholowych zaburzeń rozwojowych (FASD) stanowią trudne diagnostycznie wyzwanie ze względu na heterogenność objawów związanych z uszkodzeniami strukturalnymi oraz funkcjonalnymi mózgu. Wielu specjalistów nie docenia wagi trudności występujących u dzieci z FASD, a często nawet im zaprzecza, uznając je za przejaw prostego nieharmonijnego rozwoju bądź zaniedbań społecznych.
Kategoria: Artykuły z czasopisma
test
W terapii mowy dzieci z rozszczepem należy zachować ogólne zasady terapii logopedycznej oraz szereg zasad obowiązujących podczas prowadzenia terapii artykulacji. Jedną z najważniejszych jest zasada rozpoczynania wywoływania głosek od najłatwiejszych dla danego dziecka. Logopedzie powinien przyświecać cel osiągnięcia jak najbardziej zrozumiałej mowy, co oznacza w pełni opanowany system fonologiczny.
Diagnozując dzieci z wadami wymowy w wieku przedszkolnym i młodszym szkolnym, zaobserwowałyśmy u naszych podopiecznych korelację wad wymowy z wadami zgryzu i z wadami postawy. Całościowe, holistyczne spojrzenie na funkcjonowanie ludzkiego organizmu znacznie ułatwia wejście w proces diagnostyczny i terapeutyczny, a przede wszystkim usprawnia tok terapii logopedycznej.
Mechanizm podniebienno-gardłowy to czynność podniebienia miękkiego działającego jako zastawka kontrolująca rozdział powietrza między częścią ustną gardła a nosogardzielą. U osób zdrowych podniebienie miękkie zwisa ku dołowi w kierunku języka, ale w czasie wymowy dźwięków ustnych mięśnie unoszą je ku górze i przemieszczają ku tyłowi do tylnej ściany gardła, uniemożliwiając przepływ powietrza do jamy nosowej. U pacjentów z rozszczepem podniebienia miękkiego (oraz w przypadku niektórych innych zaburzeń tej okolicy) mechanizm podniebienno-gardłowy nie funkcjonuje prawidłowo, podniebienie miękkie nie może się unieść, by dotknąć tylnej ściany gardła, a wynikiem stałej ucieczki powietrza do nosa jest nosowanie otwarte. Dzieje się tak z powodu braku ciągłości mięśni, zbyt krótkiego podniebienia miękkiego i małej sprawności mięśni podniebienia miękkiego (Ellis III 2001).
Obecnie zaburzenia artykulacji są coraz bardziej powszechnym zjawiskiem językowym. Bardzo często w gabinecie logopedy zjawia się mały pacjent, ponieważ mówi mało lub stosuje swój własny język, rozumiany tylko przez najbliższe otoczenie.
Osoba z rozszczepem podniebienia powinna być objęta terapią logopedyczną od momentu stwierdzenia wady rozwojowej aż do momentu wykształcenia zadowalających zdolności komunikacyjnych. Jak wygląda specyfika zaburzeń mowy u pacjentów z tą dolegliwością oraz jakie są zasady efektywnej terapii we współpracy z innymi specjalistami?
Aby odnieść sukces w terapii logopedycznej, oprócz zastosowanych metod i technik pracy, bardzo ważne są systematyczność spotkań oraz ścisła współpraca z rodzicami. Tak właśnie wyglądała praca z Damianem – chłopcem ze stwierdzoną dyslalią manifestującą się m.in. bezdźwięcznością, parasygmatyzmem i pararotacyzmem.
Rozmowa z prof. dr hab. Anną Kowalską - absolwentką pierwszych studiów logopedycznych prof. Leona Kaczmarka
Dyslalia (dys – zaburzenie; lalia – mowa) to pojęcie stosowane w literaturze i praktyce logopedycznej na określanie różnych postaci zaburzeń artykulacji. Termin wywodzi się z foniatrii. Mimo że po raz pierwszy został użyty już w 1827 r., to do dziś jest różnorodnie interpretowany, określa się nim bowiem wszystkie nieprawidłowości wymowy wywołane najrozmaitszymi czynnikami lub tylko zaburzenia wymowy pochodzenia obwodowego, a także jedynie zaburzenia artykulacji pochodzenia korowego.
Otępienie to poważne wyzwanie dla zdrowia publicznego ze względu na fakt, że jest jedną z głównych przyczyn niepełnosprawności i śmiertelności u osób w podeszłym wieku. Szybko rosnąca liczba chorych wiąże się z licznymi i istotnymi konsekwencjami zdrowotnymi, społecznymi i ekonomicznymi. Aktualnie szacuje się, iż na chorobę Alzheimera i inne otępienia cierpi w Europie około 7,3 mln osób, a do 2020 r. liczba ta prawdopodobnie ulegnie podwojeniu