Nerwiakowłókniakowatość typu 1 (neurofibromatoza typu 1, NF1) jest jednym z częściej występujących schorzeń genetycznych dziedziczonych drogą autosomalną dominującą. Jej występowanie szacuje się na 1 na 2500 urodzeń. NF1 jest chorobą genetyczną związaną z wysokim ryzykiem wystąpienia zaburzeń poznawczych i emocjonalnych oraz trudności psychospołecznych u chorych dzieci.
Kategoria: Artykuły z czasopisma
test
Metoda Marii Montessori jako element terapii gerontologopedycznej
Wśród wielu zaburzeń towarzyszących zespołowi Downa są i takie, które dotyczą komunikacji werbalnej. Wynikają głównie z obniżonej sprawności intelektualnej, z wiotkości mięśni narządów artykulacyjnych, wadliwej budowy anatomicznej narządów mowy (krtani, wiązadeł głosowych, nosogardzieli, podniebienia, braku języczka, zbyt rozrośniętego i mało ruchliwego języka. Autorka dowodzi, że terapia dzieci z zespołem Downa jest możliwa oraz że powinno się ją rozpocząć jak najwcześniej. Przedstawia także metody przydatne w pracy z dziećmi z trisomią 21.
Temat demencji jest zagadnieniem coraz ważniejszym i coraz częściej rozpracowywanym w pracy logopedycznej. Z powodu demograficznych zmian w niemal wszystkich krajach Europy pacjenci z różnorodnymi i w różnym stopniu uwydatnionymi demencjami będą wymagali pomocy, by w dalszym ciągu uczestniczyć w życiu i komunikacji z otoczeniem. Symptomy różnych rodzajów demencji są logopedom znane, ale nierzadko nasuwa się pytanie, jak takich pacjentów zdiagnozować czy też – jakie formy terapii byłyby w danym przypadku najstosowniejsze.
Niedokształcenie mowy o typie afazji przejawia się u dziecka brakiem integracji mowy. Jego mowa nie osiągnęła pełnej formy, jednak w pewnym stopniu się rozwinęła. Sformułowanie „o typie afazji” podkreśla podobieństwo objawów obserwowanych w języku dziecka do symptomów afazji nabytej. Terapia pacjentów z n.m. o typie afazji jest nie tylko metodą, ale pewnego rodzaju sztuką. Opiera się na intuicji, doświadczeniu i w miarę możliwości dobrym kontakcie z pacjentem.
W wielu przypadkach wczesne postawienie diagnozy niedokształcenia mowy o typie afazji jest obarczone dużym ryzykiem popełnienia błędu. Nietypowy rozwój mowy uznaje się za jeden z objawów upośledzenia umysłowego, niedosłuchu, autyzmu czy dyzartrii. Może wynikać z zaniedbania środowiskowego czy wolniejszego dojrzewania struktur OUN. Poza tym, szczególnie u małych dzieci, objawy niespecyficzne mogą być tak nasilone, że – maskując objawy specyficzne – uniemożliwiają lub utrudniają właściwe rozpoznanie.
Zespół Landaua-Kleffnera (ang. Landau-Kleffner Syndrome, LKS) jest szczególnym przypadkiem afazji sensorycznej wieku dziecięcego. Schorzenie zdarza się rzadko (opisano kilkaset przypadków na świecie) nie zawsze też jest prawidłowo rozpoznawane, gdyż stanowi problem diagnozy różnicowej z autyzmem, opóźnionym rozwojem mowy, zaburzeniami słuchu. Zaburzenie przebiega na tle padaczki, przeważnie o nieustalonej etiologii, i dotyczy, w większości przypadków, dzieci w wieku 2–7 lat.
Najcięższą postacią zaburzeń mowy, powstałych w wyniku uszkodzenia mózgu, jest afazja całkowita. Chory pozbawiony jest możliwości porozumiewania się werbalnego, gestowego czy graficznego, nie rozumie i nie mówi. Na co zwracać uwagę przy diagnozowaniu, jak rozmawiać z chorym, jak mu pomóc? - to pytania, na które warto poszukać odpowiedzi.