Uczyć tolerancji można przy pomocy argumentów racjonalnych. Można też spróbować inaczej, poprzez emocjonalne przeżycie i opartą na nim refleksję. Do tego przedsięwzięcia należy odpowiednio się przygotować, tak aby uczniowie poprzez własne doświadczenie zrozumieli, jak źle czuje się ich wyśmiewany, nękany kolega.
Kategoria: Artykuły z czasopisma
test
W Polsce stosuje się dwa urządzenia pomocne w pracy z pacjentem: metronom i echokorektor, wynaleziony przez polskiego fizyka – Bogdana Adamczyka. Ich zastosowanie pozwala skutecznie niwelować trudności w mówieniu – zarówno w początkowej fazie terapii, jak i w kolejnych jej etapach.
Kluby jąkających się – Kluby J istnieją w Polsce co najmniej od końca lat 80. ubiegłego wieku. Przechodziły w swych dziejach różne etapy zmian struktury i przynależności organizacyjnej. W większości przypadków zachowywały swoją samodzielność, będąc często grupami nieformalnymi, zgłaszając jednakże akces do zarejestrowanych stowarzyszeń ogólnopolskich – początkowo Polskiego Związku Jąkających się, a obecnie Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Osób Jąkających się Ostoja z siedzibą w Lublinie11. W Polsce funkcjonuje około piętnastu Klubów J22
Tylko około 3% logopedów zajmuje się jąkaniem – i nie jest to zjawisko charakterystyczne jedynie dla Polski. Z czego to wynika? Wymagania dotyczące terapeuty są wysokie – jego rolą jest pozytywne motywowanie pacjenta, utrzymywanie systematyczności terapii oraz wysokiej intensyfikacji działań. Jest to dosyć trudne, ponieważ wymaga określonych indywidualnych predyspozycji osobowych od logopedy oraz gruntownego przygotowania merytorycznego.
Terapia dzieci jąkających się. Jak motywować dzieci do płynniejszego mówienia? Czy opierać się tylko na nagrodach, czy także na karach? Jakie warunki należy spełnić, aby zmiana mówienia była trwała?
Giełkot to drugie, obok jąkania, patologiczne zaburzenie płynności mówienia. Mowa bezładna to inaczej: giełkot,trzepotanie mowy, dawniej tachyfemia (ang. cluttering, niem. Poltern, fr. breduillement, ros. , łąc. tumultus sermonis). Podobnie jak jąkanie, giełkot jest zaburzeniem płynności mówienia, ale obydwa te zjawiska różnią się charakterem. Podczas stawiania diagnozy należy precyzyjnie oddzielić mowę bezładną od jąkania, ponieważ obydwa zaburzenia mowy wymagają innych oddziaływań terapeutycznych.
W diagnozie i terapii mutyzmu bardzo ważne jest wnikliwe poznanie sytuacji rodzinnej i środowiskowej dziecka. Wywiad jest zatem zasadniczym czynnikiem analizy przypadku dziecka. Umiejętność przeprowadzenia wywiadu, stworzenie atmosfery, w której obie strony, tzn. pytany oraz pytający, odczułyby przekonanie, że problem dziecka jest, zarówno problemem rodziców, jak i logopedy, jest w sytuacji mutyzmu szczególnie istotny.