Przekraczanie granic ludzkich możliwości to domena osób, które mimo wyrastających przed nimi barier potrafią swoją postawą dowieść, że nie ma rzeczy niemożliwych... Historia pana Pawła dowodzi, że nawet w obliczu bardzo głębokich uszkodzeń mózgu należy podjąć walkę o godne i szczęśliwe życie.
Kategoria: Artykuły z czasopisma
test
Wiemy, iż dzieci z niedokształceniem mowy o typie afazji są grupą wewnętrznie zróżnicowaną. Dziecko afatyczne z dominującymi zaburzeniami rozumienia prezentuje inny obraz objawów niż dziecko z dominującymi zaburzeniami ekspresji mowy, a sformułowanie diagnozy niejednokrotnie wymaga dłużej prowadzonej obserwacji i badań.
Słowo diagnoza (grec. diagnosis – „rozpoznanie”) kojarzy się przede wszystkim z badaniem lekarskim i jego wynikiem, ponieważ termin ten został zaczerpnięty z medycyny i następnie zapożyczony przez psychologię, pedagogikę i logopedię. Diagnoza zaburzeń w rozwoju dziecka inaczej jest formułowana przez lekarzy, a inaczej przez przedstawicieli nauk humanistycznych. Diagnoza w ujęciu logopedycznym stanowi zbiór określonych zasad oraz metod postępowania badawczego mającego na celu ocenę rozwoju mowy osoby badanej oraz określenie nieprawidłowości występujących w procesie komunikowania się.
Udar mózgu jest zespołem objawów klinicznych, w wyniku których dochodzi do zaburzeń krążenia mózgowego, a w konsekwencji uszkodzenia struktur mózgowych. Stanowi stan zagrożenia życia i wymaga bezwzględnej hospitalizacji. Z reguły, jak definicja wskazuje, dotyka osoby obciążone wieloma czynnikami ryzyka – nadciśnieniem, migotaniem przedsionków, cukrzycą, otyłością itp. – czyli dotyczyć powinien osób starszych. W praktyce klinicznej możemy jednak spotkać osoby młode, u których wystąpiły objawy udaru mózgu – najczęściej w konsekwencji wad naczyniowych lub przyczyn kardiologicznych.
Wiedza na temat udaru jest nadal mało rozpowszechniona wśród społeczeństwa, choć stanowi jedną z najczęstszych przyczyn zgonów na świecie. Wielokrotnie możemy spotkać się z interpretacją, iż do zachorowania dochodzi w wyniku porażenia słonecznego. Szerzenie wiedzy na temat udaru staje się więc konieczne, szczególnie wobec wzrostu zachorowań na tzw. choroby cywilizacyjne.
Nieleczone wady mowy utrwalają się, powodując często poważne konsekwencje rozwojowe. Według badań, problem z prawidłową wymową ma 41% trzylatków, 50% czterolatków, 75% pięciolatków i 78% sześciolatków. W przypadku dzieci starszych statystyki wyglądają nieco lepiej, a wszystko dzięki logopedom i wychowawcom, którzy decydują o konieczności rozpoczęcia terapii.
Współczesna medycyna rozwinęła się do tego stopnia, że umożliwia ratowanie ciąż zagrożonych, przedwcześnie urodzonych noworodków oraz dzieci obciążonych szeroko rozumianą niepełnosprawnością, które dotychczas narażone były na śmierć. Samo ratownictwo nie rozwiązuje problemów ani uratowanego dziecka, ani jego rodziców. Potrzebna jest dalsza, wielokierunkowa i specjalistyczna pomoc, najlepiej jeśli jest ona podjęta jak najwcześniej: albo od początku – dziecku, którego rozwój jest zagrożony ze względu na nieprawidłowości związane z okresem prenatalnym lub perinatalnym, albo tuż po zadziałaniu czynnika patogennego.
W Polsce udaru mózgu doznaje rocznie ok. 75 tys. osób. U większości pozostawia trwały ślad w postaci niepełnosprawności. Pacjentom po udarze powinien pomagać zespół specjalistów, m.in. neurolog, neuropsycholog, fizjoterapeuta i nierzadko neurologopeda. Jak wygląda rzeczywistość? O ile w szpitalu pacjenci po udarze mają świetną opiekę, o tyle po powrocie do domu zaczynają się ogromne trudności nie tylko samego chorego, ale przede wszystkim jego najbliższych…
Zagadnieniu afazji dziecięcej poświęca się w literaturze przedmiotu niewiele miejsca. Jednak u wielu dzieci występują pierwotne zaburzenia zachowania językowego wynikającego z patologii mózgowej, które nie są rezultatem głuchoty, umysłowego niedorozwoju czy zaburzeń emocjonalnych. Dlatego też mając na uwadze fakt, że zaburzenie to utrudnia dzieciom procesy prawidłowej komunikacji, budowania odpowiednich relacji z rówieśnikami i osiąganie postępów w nauce, pragnę zaprezentować jedną ze stosowanych przeze mnie form pracy terapeutycznej.
Metoda prof. Jagody Cieszyńskiej, bazująca na najnowszych badaniach neuropsychologicznych i psycholingwistycznych, odkrywa szeroki wachlarz nowych możliwości terapii i kreatywności dla logopedów i terapeutów.