Logopedia to nauka interdyscyplinarna, która wykorzystuje wiedzę z zakresu psychologii, pedagogiki, neurobiologii, lingwistyki i medycyny. Terapeuci mowy coraz częściej sięgają po nowatorskie, atrakcyjne i skuteczne metody pracy z pacjentami.
Kategoria: Artykuły z czasopisma
test
Słuch ma ogromne znaczenie w rozwoju człowieka i już po urodzeniu jest najlepiej funkcjonującym zmysłem dziecka. Dzięki prawidłowo rozwiniętemu słuchowi fizycznemu może rozwinąć się słuch fonemowy, który prowadzi do opanowania przez dziecko mowy. Jest również podstawowym procesem, który wpływa na umiejętność czytania i pisania.
Historia 8-letniej Agatki, która uczestniczy w terapii z zastosowaniem Makatonu jako systemu komunikacji alternatywnej i wspomagającej.
Według definicji chorobą rzadką jest jednostka chorobowa występująca w populacji u 1 na 2000 osób lub rzadziej. Obecnie zdefiniowanych jest około 8 tysięcy chorób rzadkich, a lista ta ciągle się wydłuża. W 70 procentach przypadków choroby te ujawniają się do 2. roku życia. Połowie z tej liczby chorych towarzyszy opóźnienie psychoruchowe oraz intelektualne.
Logopedia jest nauką z pogranicza wielu dziedzin, która obecnie korzysta z dorobku kilkunastu dyscyplin i coraz bardziej je wzbogaca. Rozmowa z dr. Krzysztofem Szamburskim.
Jak wskazują badania, jąkanie jest problemem nie tylko logopedycznym. Kluczowe w terapii niepłynności mówienia jest połączenie sił logopedycznych i psychologicznych. Z naszej pracy wynika, że dzieci z tym problemem cechuje podwyższony poziom lęku. Nadwrażliwość emocjonalna stanowi czynnik predysponujący do wystąpienia niepłynności mówienia. Przeżywane przez dziecko lęki, doświadczany niepokój oraz napięcie wzmacnia i nasila objawy jąkania.
Mówiąc o „guzie mózgu”, najczęściej myślimy o nowotworze umiejscowionym w tkance mózgu. W najszerszym ujęciu za guz mózgu można uznać jednak każdą morfologiczną nieprawidłowość stwierdzoną w mózgu: guza nowotworowego, krwiaka śródmózgowego, tętniaka, ropnia mózgu czy zmianę o charakterze pasożytniczym (np. torbiel bąblowcową mózgu – wywoływaną przez pewien gatunek tasiemca). Co istotne, wszystkie te zmiany mogą umieć podobne objawy.
Około 10% populacji cierpi na depresję. Choć najczęściej ujawnia się ona pomiędzy 15. a 30. rokiem życia, zachorować mogą także dzieci i osoby w podeszłym wieku. Wskazuje się na dwa szczyty zachorowania na depresję: pierwszy około 30 r.ż., a drugi około 60 r.ż. 25% epizodów trwa krócej niż miesiąc. 50% ustępuje przed upływem trzech miesięcy. Depresja ma skłonność do nawrotów. 75% chorych zachoruje ponownie w ciągu 2 lat od wyleczenia poprzedniego epizodu. Około 15% pacjentów z ciężką depresją umiera wskutek samobójstwa, 20–60% chorych na depresję próbuje sobie odebrać życie, 40–80% ma myśli samobójcze.
Dysfunkcje poznawcze i mowy u pacjentów ze schorzeniami somatycznymi wiążą się z obecnością zmian w zakresie struktur bądź funkcji ośrodkowego układu nerwowego (OUN). Mogą być one obecne w przypadku zarówno zespołów bezpośrednio dotykających struktury ośrodkowego układu nerwowego (np. guzy mózgu, udary krwotoczne czy niedokrwienne), jak i schorzeń w obrębie innych układów i narządów, wtórnie wpływających na OUN.
Rehabilitacja (łac. re – znów, na nowo, przeciw; habilis – sprawny, należyty, stosowny) jest procesem medyczno-społecznym, którego celem jest przywracanie utraconej – w związku z chorobą, urazem lub wadą wrodzoną – funkcji. Należą do niej działania lecznicze, psychologiczne, logopedyczne, edukacyjne, szkoleniowe, techniczne oraz społeczne umożliwiające powrót osób niepełnosprawnych do funkcjonowania w społeczeństwie i poprawę ich jakości życia. Pojęcie to wprowadził w 1918 roku Douglas McMurtie, dyrektor Instytutu Czerwonego Krzyża dla Inwalidów w Nowym Jorku.
Według Światowej Organizacji Zdrowia (ICD-10, 2000) „zespół otępienny to zespół objawów wywołany chorobą mózgu, zwykle przewlekłą lub o postępującym przebiegu, charakteryzujący się klinicznie licznymi zaburzeniami wyższych funkcji korowych, takich jak pamięć, myślenie, orientacja, rozumienie, liczenie, zdolność do uczenia się, język i ocena. Ponadto zaburzeniom funkcji poznawczych często towarzyszą lub nawet je poprzedzają zaburzenia emocjonalne, zaburzenia zachowania i motywacji”.
Afazja to spowodowane organicznym uszkodzeniem odpowiednich struktur mózgowych częściowe lub całkowite zaburzenie mechanizmów programujących czynności mowy (nadawanie i odbiór) u człowieka, który już te czynności uprzednio opanował (Maruszewski). Nie wynika z niesprawności aparatu wykonawczego mowy - dotyczy wszystkich czynności językowych, których głębokość nie musi być podobna.