Autorki omawiają zaburzenia towarzyszące zespołowi Pierre’a Robina i ich wpływ na proces komunikacyjny. Proponują plan oddziaływań logopedycznych, stanowiących element wielospecjalistycznego wsparcia pacjenta, których celem jest poprawa jego funkcjonowania.
Dział: Z praktyki logopedy
Do gabinetu neurologopedy i logopedy przychodzą pacjenci z różnymi trudnościami. Niektórzy z nich borykają się z problemami w obszarze stawu skroniowo-żuchwowego. Czy neurologopeda lub logopeda mogą ocenić pracę stawu skroniowo-żuchwowego? W jaki sposób neurologopeda lub logopeda mogą zbadać pacjenta z trudnościami w tym obszarze?
Ważnym elementem terapii miofunkcjonalnej jest praca logopedyczna z pacjentem przed przeprowadzeniem zabiegu frenotomii. Postępowanie logopedyczne obejmuje przygotowanie do zabiegu, a także opiekę i kontrolę logopedy po jego wykonaniu.
Cele terapii miofunkcjonalnej są uniwersalne, ale jej plan trzeba dostosować do potrzeb pacjenta identyfikowanych na podstawie diagnozy indywidualnej. Niezwykle ważnym elementem terapii jest rediagnoza, dokonywana podczas każdorazowego spotkania z pacjentem.
Profilaktyka wad zgryzu zaczyna się już od pierwszych dni życia dziecka. Pozytywnie na rozwój twarzoczaszki wpływają karmienie piersią, odpowiednia pozycja w trakcie karmienia i snu, prawidłowa pozycja spoczynkowa warg i języka, nosowy tor oddechowy, stopniowe wprowadzanie pokarmów stałych ok. 6. m.ż., a także trening odgryzania, gryzienia i żucia.
Ludzka twarz, z natury, nie jest idealnie symetryczna. Subtelne dysproporcje występują u każdego człowieka – najprawdopodobniej jest to wynik równoważenia się tkanek kostnej i miękkiej podczas intensywnego wzrostu (asymetria strukturalna). Już nawet od ok. 10. tygodnia życia płodowego obserwuje się dominację jednej ze stron i asymetrię w motoryce (asymetria funkcjonalna). Problematyczną natomiast okazuje się sytuacja, w której asymetria jest bardzo widoczna (kwestie estetyczne) oraz gdy różnice funkcjonalne lewej i prawej strony uniemożliwiają bądź utrudniają wykonywanie podstawowych czynności fizjologicznych.
Ocena pozycji spoczynkowej warg i języka jest podstawowym badaniem w diagnozie miofunkcjonalnej noworodków i niemowląt w koncepcji „miobobo”. Przemodelowanie nienormatywnych wzorców związanych z pozycją języka stanowi element oddziaływań logopedy w pracy z najmłodszym pacjentem.
Układ stomatognatyczny, w tym narząd żucia, nie jest mechaniczną sumą odrębnych elementów morfologicznych i czynności fizjologicznych. Stanowi spoistą całość, w której zarówno struktura, jak i funkcja wzajemnie się warunkują. Na przebieg czynności prymarnych, w tym gryzienia, żucia oraz połykania mają wpływ uwarunkowania zarówno funkcjonalne, jak i strukturalne kompleksu ustno-twarzowego.
Indywidualizacja terapii i dostosowanie jej do potrzeb pacjenta jest kluczowe w logopedii, a zachowanie następujących po sobie w odpowiedniej kolejności etapów ma ją optymalizować. Czy zatem kolejność utrwalania głoski ma znaczenie i czy może się ona zmieniać w zależności od potrzeb pacjenta?
Osoby niepełnosprawne intelektualnie w trakcie działań badawczych bardzo różnie reagują na polecenia i zadania, które zleca im się do wykonania. Nie można się jednak zniechęcać i warto stosować wzmocnienia pozytywne, zwłaszcza pochwały. Nawet minimalny stopień radości i zadowolenia diagnozowanego może znacząco poprawić współpracę między diagnozującym a diagnozowanym.
Jak się przygotować do badań przesiewowych? Jak je sprawnie przeprowadzić? Jakie narzędzia diagnostyczne dobrać? Jakie są kolejne etapy działań?
Studium przypadku dziecka dwujęzycznego z niedokształceniem mowy o typie afazji z uwzględnieniem procesu diagnozy, planu terapeutycznego i postępów pacjenta w perspektywie czteroletniej terapii.