Logopedzi mogą stanowić wsparcie dla rodziców, decydujących się na włączenie przedskórnej gastrostomii zakładanej endoskopowo u dzieci.
Dział: Z praktyki logopedy
Diagnostyka przesiewowa w grupach ryzyka z użyciem odpowiednich testów ma na celu wczesną identyfikację chorych aspirujących i uchronienie ich od zapalenia płuc, (Hinchey i in. 2005). W jaki sposób dobrać odpowiednie narzędzie diagnostyczne do danego pacjenta?
Wraz z wiekiem u osób zdrowych obserwuje się pogorszenie funkcji połykania. Zmiany te – nazywane presbyfagią – widoczne są już w wieku powyżej 60 lat i dotyczą ok. 40% osób zdrowych, a ich nasilenie i rozpowszechnienie w populacji seniorów wzrasta wraz z wiekiem.
Niewielu logopedów diagnozuje dysfagię u małych pacjentów. Problem ten jednak nie tylko wpływa na ich komfort życia, lecz często staje się podłożem odmiennych doświadczeń ruchowych. Te zaś kształtują motorykę oralną związaną z artykulacją.
W rozpoznawaniu dysfagii przewlekłej kluczowe znaczenie mają wywiad i obserwacja. W miarę możliwości należy przeprowadzić taką rozmowę z rodziną (opiekunem) pacjenta, ale również z samym pacjentem.
Z roku na rok pogarsza się jakość mowy oraz wymowy dzieci. Posługują się one coraz uboższym słownictwem, brak w ich wypowiedziach spójności i logiki, zwiększa się liczba wad wymowy. Jakie są możliwe rozwiązania ich trudnej sytuacji?
Dzieci z alalią napotykają na wiele trudności. Skuteczna terapia powinna mieć charakter kompleksowy. Dobór strategii i zadań terapeutycznych należy dostosować do konkretnego dziecka, co wymaga wnikliwej diagnozy.
Zobacz czym charakteryzuje się alalia.
Proces diagnozy i terapii trzeba zaplanować i trafnie poukładać całość. Bardzo często bywa tak, że nieprawidłowa mowa to „wierzchołek góry lodowej”. Zaburzenia mowy łączą się bowiem z innymi dysfunkcjami rozwojowymi, a obraz objawów logopedycznych miesza się z innymi trudnościami.
Co może zrobić logopeda, by uświadomić pacjentom, jak ważna jest higiena głosu? Jaki zaproponować im plan pracy nad emisją głosu?
Dykcja i artykulacja stanowią integralny element emisji głosu. Najczęściej występujące problemy dotyczą realizacji samogłosek nosowych. Zjawisko to uwidacznia się szczególnie podczas odczytywania tekstów.
Dysfonia spastyczna należy do zaburzeń głosu, których podłoże ma charakter psychogenny, czynnościowy, neurologiczny lub może wynikać ze sprzężenia wymienionych czynników. W terapii logopedycznej pomocne są ćwiczenia obniżające napięcie mięśni biorących udział w fonacji. Natomiast pewnego rodzaju trudnością może być dobór materiału lingwistycznego, gdy terapia prowadzona jest w języku obcym, np. angielskim.