Dział: Z praktyki logopedy
Praca z dziećmi, u których stwierdzono ORM, nie powinna ograniczać się do realizacji wyznaczonych wizyt w gabinecie logopedycznym. Oddziaływania terapeutyczne mogą odbywać się również w domu. Dotyczy to zwłaszcza najmłodszych dzieci. Program terapeutyczny, opracowany przez logopedę, mogą wdrażać z powodzeniem rodzice dziecka. Spotkania z logopedą mają charakter konsultacji odbywających się w ustalonych odstępach czasowych.
W przypadku małych dzieci przeprowadzenie całościowego postępowania diagnostycznego daje terapeucie szansę na postawienie trafnej diagnozy, odpowiednie zaprogramowanie terapii logopedycznej i pedagogizacji rodziców.
Dzieci urodzone w wyniku porodów przedwczesnych częściej niż dzieci urodzone o czasie prezentują objawy zaburzeń karmienia. Dotyczy to zarówno braku zainteresowania jedzeniem, odmawiania przyjmowania określonych grup pokarmów, jak i jedzenia wybiórczego, tj. ograniczonego do bardzo wąskiej grupy produktów i konsystencji.
Jakie zmiany poczyniono w obrębie diagnozy i terapii dzieci z wadą słuchu i na czym dokładnie się skupiają? Dotyczą przede wszystkim diagnozy, środków technicznych wspomagających słyszenie oraz sposobu prowadzenia terapii. Jakich zatem dokonano usprawnień i udoskonaleń w postępowaniu surdologopedycznym?
Dla neurologopedagoga czy surdologopedy, a zwłaszcza dla rodziców dziecka z zespołem Downa, które nie słyszy lub jest słabo słyszące, ważna jest kwestia diagnozy oraz udzielenia skutecznej pomocy terapeutycznej. Jaka jest specyfika problemów takich dzieci? Jakie są wskazania dla ich terapeuty? Co mogą zrobić rodzice i środowisko wychowawcze w celu przezwyciężania trudności komunikacyjnych i językowych?
Jakich problemów nastręcza dziecku niepełnosprawność słuchowa w zakresie komunikacji? Na czym powinna się skupiać terapia mowy i języka, aby mogło się ono skutecznie porozumiewać z otoczeniem? Jakie ćwiczenia stosować w terapii surdologopedycznej osób z uszkodzeniami słuchu?
Spotkanie logopedów polskich i czeskich
Konferencja poświęcona dyspraksji u dzieci i osób dorosłych odbyła się z końcem 2015 r. w Karlowych Warach w Czechach. Ze strony gospodarzy wzięli w niej udział wybitni specjaliści oraz przedstawiciele uczelni wyższych kształcących logopedów. W wydarzeniu uczestniczyła także delegacja logopedów polskich.
Rodzic zgłaszający dziecko do logopedy przedstawia zwykle problem jednoznacznie: „Moje dziecko się jąka!”. Czy jest to jąkanie, określane mianem wczesnodziecięcego, czy też są to niepłynności funkcjonalne? A jeśli to pierwsze, czy wymaga terapii? Odpowiedzi nie są łatwe. Analiza zgromadzonego materiału diagnostycznego umożliwia ich udzielenie oraz – jeśli zaistnieje taka potrzeba – dobranie odpowiedniej metody terapeutycznej dla dziecka i jego rodziców. Dzieci w wieku przedszkolnym uczestniczą bowiem w procesie diagnozy oraz terapii wraz z rodzicami.
Komunikacja wspomagająca i alternatywna (ang. augmentative and alternative communication, AAC) jako dziedzina oferuje szeroki wachlarz pomocy komunikacyjnych i strategii umożliwiających porozumiewanie się tym, którzy zupełnie nie mówią, lub uzupełnienie, wsparcie wypowiedzi w przypadku osób używających zrozumiałej mowy częściowo. Niekiedy narzędzia oferowane przez AAC są potrzebne tylko do ekspresji językowej, kiedy indziej – konieczne, by osoba rozumiała kierowane do niej komunikaty. Aby podejmować adekwatne i skuteczne działania z użyciem AAC na różnych etapach interwencji, niezbędne są dane diagnostyczne zbierane przez zespół terapeutyczny.
Człowiek potrzebuje motywacji do wszelkiego rodzaju poczynań, bez względu na to, czy ma zrobić swój pierwszy krok, czy zdobyć dobrą ocenę w szkole, zdać egzamin, czy zawalczyć o awans w pracy. Motywacja jest siłą napędową do osiągania określonych celów, odnoszenia sukcesów i realizacji marzeń. Dotyczy to także terapii logopedycznej. Wydawałoby się, że najważniejsze to zachęcić samych pacjentów. Niestety, sprawa motywacji w terapii rozkłada się trójkącie: pacjent – rodzina – terapeuta.
Na bazie wiedzy pedagogicznej i medycznej opracowano pięciomiesięczny cykliczny program terapeutyczny dla pacjenta, u którego klinicznie rozpoznano chorobę neuronu ruchowego i dyzartrię mieszaną wiotko-spastyczną. Program obejmował 4 etapy (trzy sześciotygodniowe i jeden pięciotygodniowy), z uwzględnieniem stanu klinicznego pacjenta.