Diagnoza logopedyczna dzieci dwujęzycznych lub wielojęzycznych, którą logopedzi muszą coraz częściej przeprowadzać, to wyzwanie. Rzadko bowiem się zdarza, że badający zna wszystkie języki, jakimi posługują się dzieci, ma wiedzę na temat etapów nabywania tych języków.
Dział: Z praktyki logopedy
Logopedzi bardzo często obserwują u swoich pacjentów zaburzenia czytania i pisania. W standardach postępowania logopedycznego opisywane są zarówno w wytycznych diagnostycznych, jak i terapeutycznych (m.in. Domagała, Mirecka 2008).
Czynności prymarne oznaczają czynności mające związek z zespołem orofacjalnym i dotyczą przede wszystkim jedzenia, picia i oddychania (Pluta-Wojciechowska 2013). Są fundamentem dla rozwoju mowy, dlatego też niezwykle ważna jest ich ocena w trakcie badania logopedycznego. Nieprawidłowości w zakresie przyjmowania pokarmów, pobierania płynów i dysfunkcje oddechowe mogą mieć różnorodne podłoże, a zatem wsparcie terapeutyczne powinno być interdyscyplinarne i może mieć za każdym razem inną formę. Przyjrzyjmy się 5-latkowi, który trafił na badanie z powodu małej efektywności w terapii logopedycznej, która odbywała się w placówce przedszkolnej. Pomimo prawie dwuletniej pracy logopedy nadal obserwuje się trudności z pionizacją języka, co ma przełożenie nie tylko na artykulację, ale przede wszystkim na pozycję spoczynkową języka i połykanie.
Starzenie się ludzkiego mózgu powoduje szereg zmian natury językowej, wyrażanych zarówno w warstwie fonologicznej, jak i w ilości i jakości stosowanego słownictwa, składni, frazeologii. Gerontologopedia jako subdyscyplina logopedii wyjaśnia procesy komunikowania się osób w starszym wieku oraz określa diagnostykę oraz metodykę pracy z pacjentem.
Ćwiczenia oddechowe należą do podstawowych technik wykorzystywanych w terapii logopedycznej w zaburzeniach różnego typu. Pytania dotyczące ich stosowania pojawiają się wówczas, gdy terapeuta chce rozbudować czy zweryfikować swój warsztat.
W celu ochrony wcześniaka i noworodka przed niekorzystnym wpływem otoczenia powstał program znany jako NIDCAP. Ma on wspierać dojrzewanie neurobehawioralne malucha i jednocześnie służyć wzmacnianiu relacji rodzic – dziecko.
Dzieci przedwcześnie urodzone narażone są na różnego rodzaju powikłania, w tym oddechowe, krążeniowe, neurologiczne, zaburzenia układu odpornościowego, krwiotwórczego, problemy okulistyczne, a jedną z najczęściej występujących jest niedojrzałość układu pokarmowego. Wiąże się to z koniecznością zastosowania karmienia parenteralnego lub enteralnego.
Problemy z karmieniem wynikają zwykle z niedojrzałości i (lub) zaburzeń czynnościowych funkcji ssania, ale też z wad w obrębie narządów twarzoczaszki. Mają one wpływ na kształtowanie wzorców karmienia, a w przyszłości – na rozwój mowy.
Na począgku pracy z dzieckiem z zespołem Treachera Collinsa pojawiły się pytania: „Od czego zacząć? Jak zapewnić pacjentowi najlepsze warunki rozwoju mowy i komunikacji? ”. W literaturze na temat tego syndromu brakowało informacji dotyczącej terapii logopedycznej.
Zespół Kabuki (zespół Niikawy-Kurokiego) jest rzadko występującym syndromem dysmorficznym ze współistnieniem wad wrodzonych wielu narządów oraz upośledzeniem umysłowym. Zespół ten ma szerokie i zmienne spektrum kliniczne.
Autorzy charakteryzują dwa podejścia stosowane w terapii jąkania się: Mówienie Bardziej Płynne i Jąkanie Bardziej Płynne. Analizując studium przypadku, przekonują, że w kompleksowej terapii można skutecznie wykorzystać zalety technik stosowanych w obu podejściach.
Logopedzi na Malcie oceniają funkcję połykania, prowadzą także terapię logopedyczną w placówkach rehabilitacji i przychodniach. Terapia funkcji połykania z wykorzystaniem technik specjalistycznych należy też do pielęgniarek, lecz prowadzona jest rzadko.