Słuch ma ogromne znaczenie w rozwoju człowieka i już po urodzeniu jest najlepiej funkcjonującym zmysłem dziecka. Dzięki prawidłowo rozwiniętemu słuchowi fizycznemu może rozwinąć się słuch fonemowy, który prowadzi do opanowania przez dziecko mowy. Jest również podstawowym procesem, który wpływa na umiejętność czytania i pisania.
Dział: Z praktyki logopedy
Historia 8-letniej Agatki, która uczestniczy w terapii z zastosowaniem Makatonu jako systemu komunikacji alternatywnej i wspomagającej.
Według definicji chorobą rzadką jest jednostka chorobowa występująca w populacji u 1 na 2000 osób lub rzadziej. Obecnie zdefiniowanych jest około 8 tysięcy chorób rzadkich, a lista ta ciągle się wydłuża. W 70 procentach przypadków choroby te ujawniają się do 2. roku życia. Połowie z tej liczby chorych towarzyszy opóźnienie psychoruchowe oraz intelektualne.
Przekraczanie granic ludzkich możliwości to domena osób, które mimo wyrastających przed nimi barier potrafią swoją postawą dowieść, że nie ma rzeczy niemożliwych... Historia pana Pawła dowodzi, że nawet w obliczu bardzo głębokich uszkodzeń mózgu należy podjąć walkę o godne i szczęśliwe życie.
Wiemy, iż dzieci z niedokształceniem mowy o typie afazji są grupą wewnętrznie zróżnicowaną. Dziecko afatyczne z dominującymi zaburzeniami rozumienia prezentuje inny obraz objawów niż dziecko z dominującymi zaburzeniami ekspresji mowy, a sformułowanie diagnozy niejednokrotnie wymaga dłużej prowadzonej obserwacji i badań.
Słowo diagnoza (grec. diagnosis – „rozpoznanie”) kojarzy się przede wszystkim z badaniem lekarskim i jego wynikiem, ponieważ termin ten został zaczerpnięty z medycyny i następnie zapożyczony przez psychologię, pedagogikę i logopedię. Diagnoza zaburzeń w rozwoju dziecka inaczej jest formułowana przez lekarzy, a inaczej przez przedstawicieli nauk humanistycznych. Diagnoza w ujęciu logopedycznym stanowi zbiór określonych zasad oraz metod postępowania badawczego mającego na celu ocenę rozwoju mowy osoby badanej oraz określenie nieprawidłowości występujących w procesie komunikowania się.
Mowa ma ogromny wpływ na rozwój dziecka, szczególnie w wieku przedszkolnym i szkolnym. Daje możliwość precyzyjnej komunikacji, stanowi narzędzie w zdobywaniu informacji, pozwala na wyrażanie swoich myśli, własnych opinii i uczuć. Dzieciom, które mają dysfunkcje wzroku, zdecydowanie trudniej rozwijać sztukę komunikacji niż ich zdrowym rówieśnikom.
W czasie trwania konferencji organizacji GARD w Warszawie we wrześniu 2011 roku Polskie Towarzystwo Alergologiczne (PTA) zaalarmowało opinię publiczną: około miliard ludzi cierpi na przewlekłe choroby układu oddechowego. Niepokojące są wyniki badań przeprowadzanych wśród dzieci w ostatnich latach, potwierdzające tezę, że przewlekłe choroby górnych dróg oddechowych utrudniają prawidłowy rozwój słuchu mownego i kontroli słuchowej mowy, a w konsekwencji mowy.
Prawidłowe rozpoznanie charakteru zaburzeń mowy i najczęściej towarzyszącego im deficytu ruchowego warunkuje dalsze postępowanie z chorym. W praktyce lekarskiej czy neurologopedycznej szczególne miejsce zajmuje prawidłowo i szczegółowo zebrany wywiad bezpośrednio od pacjenta lub rodziny chorego.
Prawidłowe funkcjonowanie narządu słuchu jest jednym z głównych czynników warunkujących rozwój mowy dziecka i odbierania różnych bodźców akustycznych, na które składają się: dźwięki otoczenia, dźwięki mowy i dźwięki muzyczne, tworzone na instrumentach i śpiewane. Każda z tych kategorii dźwięków, pełniąc określoną funkcję, kształtuje zachowania człowieka. Możliwie wczesne zdiagnozowanie trudności w tym zakresie pozwoli zastosować odpowiednią terapię i umożliwić dziecku optymalny rozwój.
Terapeuci na całym świecie starają się stworzyć programy terapii dla osób jąkających się, które na stałe eliminowałyby jąkanie z ich mowy. Przyjrzyjmy się programom terapii funkcjonujących w krajach, tj.: USA, Australia, Anglia, Szkocja.
Tylko około 3% logopedów zajmuje się jąkaniem – i nie jest to zjawisko charakterystyczne jedynie dla Polski. Z czego to wynika? Wymagania dotyczące terapeuty są wysokie – jego rolą jest pozytywne motywowanie pacjenta, utrzymywanie systematyczności terapii oraz wysokiej intensyfikacji działań. Jest to dosyć trudne, ponieważ wymaga określonych indywidualnych predyspozycji osobowych od logopedy oraz gruntownego przygotowania merytorycznego.