Mowa ma ogromny wpływ na rozwój dziecka, szczególnie w wieku przedszkolnym i szkolnym. Daje możliwość precyzyjnej komunikacji, stanowi narzędzie w zdobywaniu informacji, pozwala na wyrażanie swoich myśli, własnych opinii i uczuć. Dzieciom, które mają dysfunkcje wzroku, zdecydowanie trudniej rozwijać sztukę komunikacji niż ich zdrowym rówieśnikom.
Dział: Z praktyki logopedy
W czasie trwania konferencji organizacji GARD w Warszawie we wrześniu 2011 roku Polskie Towarzystwo Alergologiczne (PTA) zaalarmowało opinię publiczną: około miliard ludzi cierpi na przewlekłe choroby układu oddechowego. Niepokojące są wyniki badań przeprowadzanych wśród dzieci w ostatnich latach, potwierdzające tezę, że przewlekłe choroby górnych dróg oddechowych utrudniają prawidłowy rozwój słuchu mownego i kontroli słuchowej mowy, a w konsekwencji mowy.
Prawidłowe rozpoznanie charakteru zaburzeń mowy i najczęściej towarzyszącego im deficytu ruchowego warunkuje dalsze postępowanie z chorym. W praktyce lekarskiej czy neurologopedycznej szczególne miejsce zajmuje prawidłowo i szczegółowo zebrany wywiad bezpośrednio od pacjenta lub rodziny chorego.
Prawidłowe funkcjonowanie narządu słuchu jest jednym z głównych czynników warunkujących rozwój mowy dziecka i odbierania różnych bodźców akustycznych, na które składają się: dźwięki otoczenia, dźwięki mowy i dźwięki muzyczne, tworzone na instrumentach i śpiewane. Każda z tych kategorii dźwięków, pełniąc określoną funkcję, kształtuje zachowania człowieka. Możliwie wczesne zdiagnozowanie trudności w tym zakresie pozwoli zastosować odpowiednią terapię i umożliwić dziecku optymalny rozwój.
Terapeuci na całym świecie starają się stworzyć programy terapii dla osób jąkających się, które na stałe eliminowałyby jąkanie z ich mowy. Przyjrzyjmy się programom terapii funkcjonujących w krajach, tj.: USA, Australia, Anglia, Szkocja.
Tylko około 3% logopedów zajmuje się jąkaniem – i nie jest to zjawisko charakterystyczne jedynie dla Polski. Z czego to wynika? Wymagania dotyczące terapeuty są wysokie – jego rolą jest pozytywne motywowanie pacjenta, utrzymywanie systematyczności terapii oraz wysokiej intensyfikacji działań. Jest to dosyć trudne, ponieważ wymaga określonych indywidualnych predyspozycji osobowych od logopedy oraz gruntownego przygotowania merytorycznego.
W diagnozie i terapii mutyzmu bardzo ważne jest wnikliwe poznanie sytuacji rodzinnej i środowiskowej dziecka. Wywiad jest zatem zasadniczym czynnikiem analizy przypadku dziecka. Umiejętność przeprowadzenia wywiadu, stworzenie atmosfery, w której obie strony, tzn. pytany oraz pytający, odczułyby przekonanie, że problem dziecka jest, zarówno problemem rodziców, jak i logopedy, jest w sytuacji mutyzmu szczególnie istotny.
Wraz z nadejściem nowego roku szkolnego dzieci pakują do plecaków starannie skompletowaną wyprawkę: zeszyty, piórnik, strój do ćwiczeń... Niektóre z nich będą musiały spakować coś jeszcze. Coś, z czym borykają się od miesięcy, a nawet lat. Coś, co można łatwo przeoczyć. 7 dzieci na 1000 powędruje do szkoły lub przedszkola ze swoim towarzyszem – mutyzmem wybiórczym.
Mutyzm wybiórczy jest ciągle mało znanym zaburzeniem. Rodzice szukający pomocy czują się bezradni i zagubieni. Nie zawsze też specjaliści (psycholodzy, pedagodzy, logopedzi czy nauczyciele) są odpowiednio przygotowani do pracy z rodzinami dotkniętymi mutyzmem wybiórczym. Warto przyswoić i uporządkować wiedzę na ten temat. Co o mutyzmie wybiórczym mówi współczesna psychologia? Jak wygląda terapia mutyzmu w Polsce i na świecie?
Wielu psychologów uważa, że mutyzm wybiórczy powinien stanowić przedmiot zainteresowania psychologii i psychiatrii, a nie logopedii. Twierdzę jednak, iż logopeda ma najwięcej narzędzi terapeutycznych wspierających mówienie. Dysponuje również odpowiednim zasobem wiedzy psychologicznej, aby z sukcesem prowadzić terapię dzieci z mutyzmem wybiórczym.
Republika Czeska kojarzy się Polakom głównie z Krecikiem, Szwejkiem, Złotą uliczką w Pradze i piwem. Nasi południowi sąsiedzi oprócz dobrze zachowanych i zadbanych zabytków mają także ciekawą historię logopedii oraz system pomocy logopedycznej, który dość wcześnie zaczął się w tym kraju rozwijać