Czy podążać za polską szkołą w logopedii, której celem jest osiągnięcie perfekcji w posługiwaniu się mową i językiem przez korekcję wszelkich odchyleń od normy językowej, czy respektować zalecenia wieloletnich badaczy dwujęzyczności z krajów zachodnich, którzy poddają terapii tylko te anomalie, które wpływają na skuteczność komunikacji?
Dział: Z praktyki logopedy
Obecnie koncepcja opieki nad dzieckiem z grupy ryzyka oparta jest na założeniach związanych z funkcjonowaniem człowieka w zakresie trzech sfer: biologicznej, jednostkowej i społecznej. Diagnoza to nie tylko rozpoznanie danego stanu rzeczy, ale również różnicowanie z innymi rozpoznaniami, charakteryzującymi się podobnymi objawami.
Dlaczego dzieci autystyczne nie rozumieją języka figuratywnego? W psychologii zakorzeniony jest pogląd, że rozumienie języka figuratywnego jest wskaźnikiem opanowania abstrakcyjnego sposobu przetwarzania informacji, brak tej umiejętności powoduje problemy z posługiwaniem się językiem figuratywnym u dzieci autystycznych.
Na pustyni jest się trochę samotnym.
Równie samotnym jest się wśród ludzi.
(Antoine de Saint Exupéry Mały książę).
Ten cytat bardzo dobrze definiuje osoby z Zespołem Aspergera. Zespół ten jest zaburzeniem w niektórych sferach pozostającym nadal zagadką, a właściwe jego diagnozowanie stwarza wiele problemów. Istotne jest wczesne rozpoznanie, gdyż to umożliwia rozpoczęcie właściwej terapii, dającej szansę na prawidłowe funkcjonowanie.
Rodzice 14-miesięcznej Hani rozpoczęli diagnozę dziecka z powodu zaniepokojenia rozwojem córeczki. Dziewczynka miała starszą siostrę, rodzice widzieli różnicę w rozwoju dzieci. Początkowo tłumaczyli to innym charakterem, ale kiedy Hania skończyła pierwszy rok, zaczęli dostrzegać różnice pomiędzy jej zachowaniem a zachowaniem innych dzieci w podobnym wieku.
W pracy logopedy niezbędna jest wiedza o poszczególnych etapach rozwoju dziecka, gdyż wczesne rozpoznanie nieprawidłowości tego procesu pozwala na rozpoczęcie interwencji terapeutycznej, co znacznie zwiększa szanse dziecka na powrót na „prawidłową ścieżkę” rozwoju.
Umiejętności komunikacyjne i językowe to jedno z trzech podstawowych kryteriów, które ocenia się podczas stawiania diagnozy spektrum autyzmu.
Od wielu lat odnotowuje się stały wzrost dzieci z zaburzeniami mowy w zakresie, zarówno artykulacji, jak i emisji głosu, a także zasobu słownictwa. Budzi to obawy rodziców, którzy dociekają przyczyn tego stanu rzeczy. Niewątpliwie składa się na to wiele czynników: poziom intelektualny, zaburzenia o podłożu neurologicznym, środowiskowym. Bywa, że brak naturalnej, wczesnej stymulacji mowy, m.in. poprzez zabawę, powoduje, że już w przedszkolu dziecko musi trafić do logopedy, a przecież o wiele lepiej byłoby zastąpić terapię profilaktyką.
Opóźniony rozwój mowy – to problemy w nabywaniu języka coraz częściej występujące u dzieci. Do gabinetu logopedycznego trafiają dzieci, których mowa nie rozwija się w sposób przyjęty z normą rozwojową. Zaburzenia pojawiające się w rozwoju języka znacząco wpływają na wszystkie sfery rozwojowe dziecka, dlatego terapię należy zacząć jak najszybciej, czyli już w pierwszym roku życia. Systematyczna terapia logopedyczna oraz stymulacja rozwoju mowy, prowadzona w trakcie codziennych sytuacji przez rodziców/opiekunów, daje dziecku możliwość osiągania znaczących postępów w terapii.
Kiedy do gabinetu logopedycznego wchodzi dorosły, nierzadko jest on bardziej przestraszony sytuacją, w jakiej się znajduje, niż niejedno małe dziecko na jego miejscu. Już samo wykonanie telefonu do poradni w celu umówienia wizyty u logopedy budzi w dorosłym wątpliwości. Czy jest sens w ogóle podejmować terapię? Czy w moim wieku można coś zrobić z moją wadą wymowy? Czy logopeda pracujący głównie z dziećmi będzie w stanie zająć się osobą dorosłą? Czy praktykowana jest taka terapia? Te i inne pytania cisną się na usta osób dorosłych nieśmiało szukających pomocy w gabinetach logopedycznych. Pytanie główne zawsze jest to samo – czy jest sens, by podjąć ten trud?
Dlaczego przedstawiamy informacje o zawodzie logopedy w innym kraju? Dążymy do tego, aby działania na rzecz środowiska logopedów w Polsce trwały i przede wszystkim zakończyły się uzyskaniem odpowiedniego modelu pracy, bazującego także na wypracowanych i pozytywnych przykładach z innych państw.